Regulacje i zmiany

Co to jest FATCA?
FATCA (ang. Foreign Account Tax Compliance Act - Ustawa o ujawnianiu informacji o rachunkach zagranicznych) – amerykańska regulacja, która nakłada na instytucje finansowe, w tym polskie banki, obowiązek przekazywania władzom podatkowym informacji o rachunkach prowadzonych na rzecz Klientów powiązanych ze Stanami Zjednoczonymi.

Weszła ona w życie 1 grudnia 2015 roku, na mocy Ustawy z 9 października 2015 r. o wykonaniu Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki w sprawie poprawy wypełnienia międzynarodowych obowiązków podatkowych oraz wdrożenia ustawodawstwa FATCA.

Obowiązki Deutsche Bank Polska wynikające z Ustawy FATCA

Deutsche Bank Polska S.A. zobowiązany jest do identyfikacji posiadaczy rachunków, którzy są rezydentami podatkowymi USA. Oznacza to konieczność pozyskiwania określonych informacji o Klientach indywidualnych i firmowych, na rzecz których Bank prowadzi rachunki (m.in. bieżące, depozytowe, maklerskie, kredytowe, powiernicze), a w przypadku stwierdzenia przesłanek świadczących o powiązaniu Klienta ze Stanami Zjednoczonymi – przekazywania tych danych polskiemu organowi administracji podatkowej w celu ich dostarczenia władzom podatkowym USA.

Identyfikacja rachunków dokonywana jest na podstawie Oświadczenia o statusie FATCA. Zgodnie z postanowieniami Ustawy, obowiązek dostarczenia tego dokumentu do danej instytucji finansowej leży po stronie Klientów.

Deutsche Bank Polska S.A. został zarejestrowany na liście amerykańskich organów podatkowych (IRS) pod numerem GIIN: UGXFKZ.00086.ME.616.

 

Kto jest rezydentem podatkowym USA?
Klienci indywidualni:

Obywatel lub rezydent amerykański to osoba, która spełnia co najmniej jeden z poniższych warunków:
1. jest obywatelem USA (włączając w to osobę fizyczną, która urodziła się w USA, ale nie przebywa w USA – tzw. nabycie obywatelstwa USA przez urodzenie w USA),

2. zgodnie z prawem USA jest stałym rezydentem w USA (ang.: is a Lawful Permanent Resident of the United States),

3. zgodnie z prawem imigracyjnym USA otrzymała prawo stałej rezydencji w USA podczas wjazdu do USA lub w innych okolicznościach (tzw. „zielona karta"),
4. spełnia test długości pobytu w USA – tzn.:

  • przebywa w USA przez co najmniej 31 dni w ciągu bieżącego roku i jednocześnie,
  • liczba dni, w których przebywała ona na terenie Stanów Zjednoczonych w ciągu bieżącego roku i 2 poprzednich lat kalendarzowych wynosi co najmniej 183 dni. Do ustalenia łącznej liczby dni pobytu stosuje się mnożnik 1 dla liczby dni pobytu w roku bieżącym, 1/3 dla dni pobytu w roku poprzednim i 1/6 dla dni pobytu dwa lata wstecz co oznacza, że:
    1 dzień pobytu w roku bieżącym = 1 dzień do łącznej liczby dni pobytu,
    3 dni pobytu w roku poprzednim = 1 dzień do łącznej liczby dni pobytu,
    6 dni pobytu dwa lata wstecz = 1 dzień do łącznej liczby dni pobytu.
     

5. Niezależnie od powyższego, za podatnika USA uznawana jest także osoba fizyczna, której miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zgodnie z umową między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r., Nr 31, poz. 178) istnieje w USA.

Klienci firmowi:

Spółka osobowa, kapitałowa lub trust uznawane są za podatnika/rezydenta podatkowego USA podlegającego raportowaniu na podstawie FATCA, jeśli podmiot ten jest Szczególną Osobą Amerykańską, przy czym Szczególna Osoba Amerykańska to każdy podmiot amerykański inny niż:

  • Amerykański podmiot notowany na rynku giełdowym lub podmiot powiązany z takim podmiotem,
  • Organizacja zwolniona z podatku na podstawie przepisów USA,
  • Podmiot należący do administracji federalnej lub stanowej USA,
  • Amerykańska spółka inwestycyjna w rozumieniu przepisów USA, fundusz typu trust w rozumieniu przepisów USA lub inne podmioty zwolnione,
  • Amerykański dealer papierów wartościowych lub broker,

przy czym szczegółowa definicja Szczególnej Osoby Amerykańskiej znajduje się w art. 1 ust. 1 ee) IGA.

Klasyfikacja Klientów według FATCA

Osoba amerykańska (ang. U.S. Person ) – oznacza spółkę osobową lub kapitałową utworzoną w Stanach Zjednoczonych lub na podstawie prawa Stanów Zjednoczonych lub któregokolwiek ze stanów oraz trust, jeżeli: (i) sąd w Stanach Zjednoczonych miałby prawo, zgodnie ze stosownymi przepisami, do wydawania poleceń lub orzeczeń dotyczących wszystkich kwestii związanych z zarządzaniem trustem, oraz (ii) jedna lub więcej osób amerykańskich ma prawo do kontrolowania wszystkich istotnych decyzji trustu lub kontrolowania majątku osoby zmarłej, która była obywatelem lub przebywała na stałe w Stanach Zjednoczonych. Określenia przedstawione powyżej powinny być interpretowane zgodnie z Kodeksem Skarbowym Stanów Zjednoczonych.

Szczególna osoba amerykańska (Specified U.S. Person) – oznacza osobę amerykańską, inną niż:
1. spółka, której akcje są notowane na regulowanym rynku papierów wartościowych,

2. spółka będąca członkiem tej samej Rozszerzonej Grupy Stowarzyszonych Podmiotów Gospodarczych, co spółka określona powyżej w punkcie a),

3. USA, agencja rządowa USA lub podmiot jej podległy będący w całości własnością USA,

4. stan USA, terytorium zależne USA, rząd stanu lub terytorium zależnego USA, agencja rządowa USA lub podmiot jej podległy, będąca w całości własnością USA,

5. podmiot zwolniony z opodatkowania (zgodnie z IRC) lub podmiot oferujący indywidualny plan emerytalny, zgodnie z kwalifikacją dokonaną na podstawie IRC,

6. bank lub trust (zgodnie z poniższymi warunkami z IRC):

  • prowadzące działalność zgodnie z prawem USA,
  • których znaczna część działalności polega na przyjmowaniu depozytów
  • które podlegają nadzorowi i kontroli przez organy państwowe USA prowadzące nadzór nad instytucjami bankowymi, jak również państwowa instytucja koncentrująca swoją działalność na przyjmowaniu depozytów od klientów i udzielaniu kredytów hipotecznych.
     

7. fundusz inwestujący w nieruchomości, definiowany jako spółka, trust lub zrzeszenie, zgodnie z poniższymi warunkami z IRC:

  • zarządzany przez jednego lub więcej powierników lub dyrektorów,
  • w którym zarząd sprawowany jest poprzez zbywalne akcje bądź poprzez zbywalne certyfikaty pozwalające na sprawowanie kontroli nad podmiotem,
  • który będzie podlegać opodatkowaniu jako spółka krajowa,
  • nie będący instytucją finansową ani zakładem ubezpieczeń,
  • właścicielami udziałów jest co najmniej 100 osób,
  • podlega następującym postanowieniom:
     

a) spółka inwestująca w nieruchomości każdego roku podatkowego będzie w zgodzie z regulacjami ustanowionymi przez the Secretary, na potrzeby ustalenia rzeczywistej własności akcji pozostających w obrocie lub certyfikatów właścicielskich tej spółki,

b) spółka ta nie posiada wiedzy, bądź przeprowadziwszy wnikliwą analizę nie wykryłaby, że nie spełnia obowiązków opisanych w podpunkcie f., punktu g) tego artykułu, jednocześnie nie jest dozwolonym, aby w przeciągu połowy ostatniego roku podatkowego powyżej 50% wartości rynkowej akcji tej spółki było w posiadaniu nie więcej niż 5 osób,

8. regulowana spółka inwestycyjna, definiowana jako (zgodnie z poniższymi warunkami z IRC):

  • krajowa spółka:

a) która przez cały rok podatkowy jest zarejestrowana jako spółka zarządzająca bądź fundusz inwestycyjny lub

b) fundusz private equity lub

  •  spółka zarejestrowana w Amerykańskiej Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC),

9. wspólny fundusz powierniczy (common trust fund), zdefiniowany jako fundusz utrzymywany przez bank (zgodnie z poniższymi warunkami z IRC):

  • przeznaczony wyłącznie do zbiorowego inwestowania i reinwestowania środków pieniężnych przekazanych do niego przez ten bank w formie udziałowca, wykonawcy, administratora lub opiekuna bądź jako powiernika rachunków,
  • zgodnie z zasadami i regulacjami wydawanymi przez Radę Gubernatorów Amerykańskiego Systemu Rezerwy Federalnej lub Kontrolera Waluty odpowiadającego za zbiorowe inwestowanie funduszy powierniczych przez Bank Centralny,
     

10. trust zwolniony z opodatkowania w przypadkach wskazanych w IRC bądź organizacja charytatywna, która nie jest zwolniona z opodatkowania i której działalność jest poświęcona celom religijnym, dobroczynnym, naukowym, literackim lub edukacyjnym bądź wspieraniu krajowych lub międzynarodowych amatorskich zawodów sportowych (z zastrzeżeniem, że żadna z części jej działalności nie wiąże się z zapewnieniem obiektów sportowych bądź wyposażenia) bądź zapobieganiu okrucieństwu wobec dzieci i zwierząt. Organizacji takiej pozwolono na odliczenie od podatku dokonanych dotacji,

11. dealer obracający papierami wartościowymi, towarami lub pochodnymi instrumentami finansowymi (w tym kontraktami na wartość referencyjną, kontraktami futures, forward oraz opcjami) zarejestrowany zgodnie z prawem USA lub jednego ze Stanów USA,

12. broker zdefiniowany w IRC*, jako makler lub inna osoba regularnie świadcząca usługi pośrednictwa przy handlu nieruchomościami bądź usługami, osoba zarządzająca farmą w imieniu innej osoby nie powinna być traktowana jako broker.

* IRC – U.S. Internal Revenue Code – rozumie się przez to Kodeks Skarbowy Stanów Zjednoczonych.

Dealer – podmiot obracający papierami wartościowymi, towarami lub pochodnymi instrumentami finansowymi (w tym kontraktami na wartość referencyjną, kontraktami futures, forward oraz opcjami) zarejestrowany zgodnie z prawem USA lub jednego ze Stanów USA.

Broker – określenie to zdefiniowano w części 6045(c) Kodeksu Skarbowego Stanów Zjednoczonych.

Niefinansowy Podmiot Zagraniczny(ang. Non-Financial Foreign Entity (NFFE)) – podmiot niespełniający definicji Osoby amerykańskiej, prowadzący działalność inną niż działalności typowe dla Instytucji Finansowej zgodnie z FATCA.

Aktywny Niefinansowy Podmiot Zagraniczny – oznacza Niefinansowy Podmiot Zagraniczny (NFFE) niespełniający definicji osoby amerykańskiej, prowadzący działalność inną niż działalności typowe dla Instytucji Finansowej zgodnie z FATCA, który spełnia co najmniej jedno z poniższych kryteriów:
1. mniej niż 50% dochodu brutto za poprzedni rok kalendarzowy lub inny odpowiedni raportowany okres jest dochodem biernym oraz gdy mniej niż 50% aktywów posiadanych przez NFFE przez poprzedni rok kalendarzowy lub inny odpowiedni okres raportowany są aktywami, które przynoszą lub są posiadane dla osiągania dochodu biernego;

2. akcje NFFE są przedmiotem regularnego obrotu na giełdach papierów wartościowych lub NFFE jest podmiotem powiązanym z podmiotem, którego akcje są przedmiotem regularnego obrotu na giełdach papierów wartościowych;

3. NFFE powstał na terytorium Stanów Zjednoczonych, a wszyscy właściciele płatności są rezydentami na terytorium Stanów Zjednoczonych w dobrej wierze;

4. NFFE jest rządem, innym niż rząd amerykański, reprezentacją tego rządu w terenie (która, dla uniknięcia wątpliwości, obejmuje państwo, województwa, powiaty oraz gminy), lub podmiotem publicznym wykonującym funkcje takiego rządu lub reprezentacji w terenie, rządem Terytoriów Stanów

5. co do zasady wszystkie czynności NFFE polegają na posiadaniu (w całości lub w części) przeważającej części akcji lub finansowaniu i świadczeniu usług jednemu lub więcej podmiotów zależnych, które prowadzą handel lub działalność gospodarczą inną niż działalność Instytucji Finansowej, z wyjątkiem sytuacji, w której podmiot nie kwalifikuje się do statusu NFFE, jeżeli sam działa jako (lub sam uważa się za) fundusz inwestycyjny, taki jak fundusz private equity, fundusz venture capital, fundusz typu leveraged buyout lub jakikolwiek inny podmiot inwestycyjny, którego celem jest nabycie lub tworzenie spółek, a następnie posiadanie udziałów w tych spółkach jako aktywa lub inwestycje;

6. NFFE nie prowadzi działalności gospodarczej i nie prowadził wcześniej takiej działalności, jednakże inwestuje kapitał w majątek w celu prowadzenia działalności gospodarczej innej niż działalność Instytucji Finansowej. NFFE nie kwalifikuje się do tego wyjątku po okresie 24 miesięcy od daty powstania (początkowej organizacji) NFFE;

7. NFFE nie był Instytucją Finansową przez ubiegłe 5 lat oraz jest w trakcie procesu likwidacji majątku lub reorganizacji w celu kontynuacji lub odnawiania działań w dziedzinie innej niż działalność instytucji finansowej;

8. NFFE zajmuje się głównie prowadzeniem transakcji finansowych lub zabezpieczających ryzyko na rzecz lub z podmiotami powiązanymi, które nie są Instytucjami Finansowymi oraz nie finansuje lub nie świadczy usług transakcji zabezpieczających ryzyko dla żadnego podmiotu niebędącego podmiotem powiązanym pod warunkiem, że grupa takich powiązanych podmiotów jest przede wszystkim zaangażowana w działalność inną niż działalność Instytucji Finansowej, lub

9. NFFE jest „wyłączonym niefinansowym podmiotem zagranicznym”, jak określono w odpowiednich przepisach Departamentu Skarbu Stanów Zjednoczonych lub

10. NFFE spełnia wszystkie z poniższych kryteriów:

  • został utworzony i jest prowadzony w państwie swojej rezydencji wyłącznie dla celów religijnych, charytatywnych, naukowych, artystycznych, kulturalnych oraz edukacyjnych, lub został utworzony i jest prowadzony w państwie swojej rezydencji i jest organizacją zawodową, organizacją przedsiębiorców, izbą handlową, organizacją pracy, związkiem rolników lub działkowców, organizacją społeczną lub organizacją prowadzoną wyłącznie w celu wspierania rozwoju społecznego
  • jest zwolniony z podatku dochodowego w państwie swojej rezydencji
  • nie posiada udziałowców lub członków, którzy są właścicielami lub beneficjentami jego dochodu lub majątku
  • odpowiednie przepisy prawa państwa rezydencji NFFE lub jego statut nie pozwalają na dystrybucję jego dochodu lub majątku osobie prywatnej lub podmiotowi niebędącemu podmiotem charytatywnym, z wyjątkiem działalności zgodnej z charytatywnym celem podmiotu lub na dystrybucję jako zapłatę lub rozsądną rekompensatę za świadczone usługi lub zapłatę odzwierciedlającą cenę rynkową nabytego przez ten podmiot majątku oraz odpowiednie przepisy państwa siedziby NFFE lub jego statutu wymagają, aby w przypadku likwidacji lub rozwiązania NNFE wszelki majątek został przekazany na rzecz podmiotu rządowego lub organizacji non-profit, lub przypadł w udziale rządowi państwa rezydencji tego podmiotu lub reprezentacji tego rządu w terenie.
     

Pasywny Niefinansowy Podmiot Zagraniczny (ang. Passive NFFE) - NFFE, który nie jest Aktywnym Niefinansowym Podmiotem Zagranicznym.

Jakie informacje będziemy przekazywać?
W przypadku stwierdzenia przesłanek, że rachunek należy do rezydenta podatkowego USA, Deutsche Bank Polska S.A. zobowiązany jest do przekazania określonych informacji polskim organom podatkowym.

Obejmują one:

  • imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, adres, amerykański numer identyfikacji podatkowej (TIN/EIN),
  • numer konta bankowego
  • saldo konta lub wartość aktywów ustalone według stanu na koniec danego roku kalendarzowego, a jeśli rachunek ten został zamknięty w ciągu tego roku kalendarzowego – według stanu bezpośrednio przed zamknięciem rachunku,
  • w zakresie rachunków będących rachunkami powierniczymi:

a) łączną wartość brutto odsetek, dywidend oraz innych dochodów uzyskiwanych z aktywów znajdujących się na tym rachunku, a w każdym przypadku wypłacanych lub uznanych w poczet rachunku (lub w powiązaniu z tym rachunkiem) w ciągu danego roku kalendarzowego lub w innym odpowiednim okresie sprawozdawczym,

b) łączną wartość brutto przychodów ze sprzedaży lub umorzenia aktywów wypłaconych lub uznanych w poczet rachunku w ciągu danego roku kalendarzowego lub w innym odpowiednim okresie sprawozdawczym, w odniesieniu do którego Deutsche Bank Polska S.A. działała jako powiernik, broker, pełnomocnik lub innego rodzaju agent,

  • w zakresie rachunków będących rachunkami depozytowymi - łączną wartość brutto odsetek wypłaconych lub uznanych w poczet rachunku w ciągu danego roku kalendarzowego lub w innym odpowiednim okresie sprawozdawczym,
  • w przypadku innych rachunków wyżej niewymienionych - łączną wartość brutto wypłacaną lub uznaną w poczet rachunku w ciągu roku kalendarzowego lub w innym odpowiednim okresie sprawozdawczym, w odniesieniu do którego Deutsche Bank Polska S.A. jest podmiotem zobowiązanym lub dłużnikiem, w tym łączną wartość wszelkich kwot umorzeń dokonywanych na rzecz posiadacza rachunku w ciągu roku kalendarzowego lub w innym odpowiednim okresie sprawozdawczym.

Co to jest Common Reporting Standard (CRS)?

CRS (ang. Common Reporting Standard) Common Reporting Standard – standard automatycznej wymiany informacji finansowych opracowany przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w oparciu o Foreign Account Tax Compliance Act (FATCA).

Ustawa CRS – Ustawa z dnia 09 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami, która implementuje do krajowego porządku prawnego m.in. dyrektywę Rady 2014/107/UE z dnia 9 grudnia 2014 r. zmieniającą dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania. Dyrektywa 2014/107/UE na poziomie Unii Europejskiej wdraża Common Reporting Standard. To ustawa nakładająca na instytucje finansowe, w tym również Deutsche Bank Polska S.A., obowiązek zgłaszania i gromadzenia informacji podatkowych ich Klientów. CRS ma na celu ochronę integralności systemów podatkowych oraz walkę
z unikaniem opodatkowania.

Podstawa prawna: http://www.dziennikustaw.gov.pl/du/2017/648/1

Obowiązki Deutsche Bank Polska wynikające z Ustawy

Deutsche Bank Polska S.A. zobowiązany jest do gromadzenia dokumentacji, w szczególności oświadczeń o rezydencji podatkowej posiadaczy rachunków oraz osób kontrolujących, jak również dowodów w postaci dokumentów oraz identyfikacji posiadaczy rachunków, którzy są rezydentami podatkowymi w kraju innym niż ten, gdzie prowadzone są ich rachunki bankowe. Informacje o rachunkach raportowanych ww. rezydentów podatkowych muszą następnie zostać przekazane lokalnym organom podatkowym.

Identyfikacja rachunków dokonywana jest na podstawie Oświadczenia o statusie CRS. Zgodnie z postanowieniami Ustawy, obowiązek dostarczenia tego dokumentu do danej instytucji finansowej leży po stronie Klientów.

Jakie informacje będziemy przekazywać?

W przypadku zidentyfikowania rachunku raportowanego, Deutsche Bank Polska S.A. zobowiązany jest do przekazania określonych informacji polskim organom podatkowym o rezydentach podatkowych krajów Unii Europejskiej i krajów, które przystąpiły do CRS. Obejmują one:

  1. Imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia w przypadku osoby fizycznej, nazwę, adres, państwo lub państwa rezydencji oraz TIN osoby raportowanej będącej posiadaczem rachunku, a w przypadku podmiotu będącego posiadaczem rachunku, który zostanie zidentyfikowany jako kontrolowany przez co najmniej jedną osobę kontrolującą będącą osobą raportowaną – nazwę, adres, państwo lub państwa rezydencji, TIN tego podmiotu, a także imię i nazwisko, adres, państwo lub państwa rezydencji, TIN oraz datę i miejsce urodzenia tej osoby kontrolującej;
  2. numer rachunku lub jego funkcjonalny odpowiednik w przypadku braku takiego numeru;
  3. nazwę i adres raportującej instytucji finansowej oraz TIN, o ile go posiada;
  4. saldo rachunku lub wartość, a w przypadku pieniężnej umowy ubezpieczenia lub umowy renty – wartość pieniężną lub wartość wykupu, ustalone na koniec roku kalendarzowego, za który informacja jest przekazywana, albo informację o zamknięciu rachunku, jeżeli został zamknięty w ciągu roku kalendarzowego, za który informacja jest przekazywana;
  5. w przypadku rachunku powierniczego:
  • łączną kwotę brutto odsetek, łączną kwotę brutto dywidend oraz łączną kwotę brutto innych dochodów osiągniętych w związku
    z aktywami posiadanymi na rachunku, które zostały wpłacone na rachunek lub uznane na rachunku
    w roku kalendarzowym,
  • łączną kwotę brutto przychodów ze sprzedaży lub umorzenia aktywów finansowych wpłaconych lub uznanych na poczet rachunku
    w roku kalendarzowym, w odniesieniu do których raportująca instytucja finansowa działała jako powiernik, broker, pełnomocnik lub inny przedstawiciel działający na rzecz posiadacza rachunku;

    6. w przypadku rachunku depozytowego – łączną kwotę brutto odsetek wpłaconych lub uznanych na rachunku w roku kalendarzowym;

    7. w przypadku rachunku finansowego innego niż wskazany w pkt 5 i 6, w odniesieniu do którego raportująca instytucja finansowa działa jako zobowiązany lub dłużnik – łączną kwotę brutto wpłaconą lub uznaną na rzecz posiadacza rachunku w roku kalendarzowym, w tym łączną kwotę umorzeń dokonanych na rzecz posiadacza rachunku.

Nie jest wymagane przekazywanie informacji o:

  1. TIN oraz dacie urodzenia osoby raportowanej w odniesieniu do istniejącego rachunku raportowanego, jeżeli dane te nie znajdują się
    w dokumentacji raportującej instytucji finansowej, a ich gromadzenie przez raportującą instytucję finansową nie jest wymagane na podstawie przepisów prawa krajowego lub Unii Europejskiej;
  2. TIN, jeżeli nie został nadany przez państwo rezydencji;
  3. miejscu urodzenia, chyba że:
  • raportująca instytucja finansowa jest obowiązana uzyskać i przekazać dane dotyczące miejsca urodzenia na podstawie przepisów prawa krajowego lub jest lub była obowiązana uzyskać i przekazać te dane na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej,
  • informacja ta jest dostępna wśród danych posiadanych przez raportującą instytucję finansową, które można przeszukać elektronicznie.

W jaki sposób Oświadczenia o statusie CRS będzie pozyskiwane przez Bank:

  1. W przypadku nowych Klientów, tj. nawiązujących pierwszą relację z Bankiem po 30 kwietnia 2017 roku: każdy Klient jest zobowiązany do złożenia Oświadczenia CRS. Brak złożenia Oświadczenia jest podstawą do odmowy nawiązania relacji.
  2. W przypadku Klientów istniejących, tj. tych, którzy nawiązali pierwszą relację z Bankiem do 31 grudnia 2015 roku: Bank zobowiązany jest do dokonania przeglądu bazy Klientów i zawnioskowania o złożenie przez Klienta Oświadczenia, w przypadku gdy zostały spełnione przesłanki wskazane w Ustawie.

Bank w terminach wymaganych Ustawą będzie kontaktował się z Klientami w celu pozyskania Oświadczenia.
Proces identyfikacji tej grupy Klientów musi być zakończony:

  • do 31 grudnia 2017 r. – w przypadku Klientów indywidualnych, których zagregowane saldo na rachunkach finansowych przekraczało
    1 mln USD według stanu na 31 grudnia 2015 r.
  • do 31 grudnia 2018 r. – w przypadku Klientów indywidualnych, których zagregowane saldo na rachunkach finansowych nie przekraczało 1 mln USD według stanu na 31 grudnia 2015 r..
  • do 31 grudnia 2017 r. – w przypadku Klientów instytucjonalnych.


    3. W przypadku Klientów, którzy nawiązali pierwszą relację z Bankiem w okresie od 1 stycznia 2016 r. do 30 kwietnia 2017 r.,
Bank zobowiązany jest do dokonania przeglądu bazy Klientów i zawnioskowania o złożenie przez Klienta Oświadczenia, jeśli zostały spełnione przesłanki wskazane w Ustawie.

Bank w terminach wymaganych Ustawą będzie kontaktował się z Klientami w celu pozyskania Oświadczenia.

Proces identyfikacji tej grupy Klientów musi być zakończony:

  • do 31 lipca 2017 r.: w przypadku Klientów, którzy nawiązali pierwszą relację w roku 2016,
  • do 31 grudnia 2017 r.: w przypadku Klientów indywidualnych, którzy nawiązali pierwszą relację w okresie od 1 stycznia 2017 r.
  • do 30 kwietnia 2017 r.

Informacja o obowiązkach raportowania do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej schematów podatkowych (ang. Mandatory Disclosure Rules) 

Obowiązki raportowania schematów podatkowych do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej wprowadzone zostały ustawą z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw . Przepisy są implementacją do polskiego porządku prawnego Dyrektywy Rady (UE) 2018/822 z 25 maja 2018 r. zmieniającej Dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania w odniesieniu do podlegających uzgodnień transgranicznych. Obowiązek raportowania schematów podatkowych określa się powszechnie pojęciem Mandatory Disclosure Rules („MDR”).

Na mocy ww. ustawy, do Ordynacji podatkowej wprowadzono Dział III Rozdział 11a: Informacje o schematach podatkowych. 

Zamieszczone w nim przepisy m.in.:

  • określają kiedy mamy do czynienia ze schematem podatkowym i jakie są przesłanki jego raportowania,
  • wskazują podmioty obowiązane do przekazywania informacji,
  • określają zakres raportowanych informacji oraz termin raportowania,
  • wskazują konsekwencje karnoskarbowe niedopełnienia obowiązku raportowego przez zobowiązane podmioty.

Pełny tekst ustawy dostępny jest na stronie: http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20180002193

W dniu 31 stycznia 2019 r. Ministerstwo Finansów wydało objaśnienia podatkowe dotyczące stosowania przepisów związanych z obowiązkiem przekazywania do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej informacji o schematach podatkowych, które mają na celu:

  •  wyjaśnienie niezbędnych pojęć z zakresu regulacji MDR,
  •  przedstawienie kierunku interpretacji przepisów MDR przez Ministra Finansów.

Objaśnienia Ministerstwa Finansów są dostępne na stronie: https://www.podatki.gov.pl/mdr/objasnienia-podatkowe-mdr/

Zgodnie z przepisami MDR, do identyfikowania i raportowania schematów podatkowych w odniesieniu do transakcji realizowanych przez Klientów oraz Kontrahentów, zobowiązane mogą być również banki lub ich pracownicy. 

Bank  wdrożył odpowiednie procesy wewnętrzne zmierzające do realizacji obowiązków wynikających z tych regulacji. 

Aby prawidłowo wypełnić obowiązki raportowe, Bank może się indywidualnie kontaktować z Klientami i Kontrahentami w celu poinformowania ich o wypełnieniu obowiązków ustawowych lub uzyskania dodatkowych informacji.

Pytania i odpowiedzi w zakresie MDR: 

Co należy rozumieć przez pojęcie MDR?

MDR (ang. Mandatory Disclosure Rules)- to obowiązki informowania organów administracji podatkowej o schematach podatkowych przez wskazane podmioty, nałożone na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej obowiązujących od dnia 1 stycznia 2019 r.

Jaki akt prawny nakłada obowiązek raportowania?

Obowiązek raportowania schematów podatkowych nakładają przepisy Działu III Rozdziału 11a ustawy Ordynacja podatkowa).


Od kiedy obowiązuje obowiązek raportowania schematów podatkowych?

Przepisy Ordynacji podatkowej nakładające obowiązki w zakresie raportowania schematów podatkowych obowiązują od 1 stycznia 2019 r.
W określonych w ustawie przypadkach obowiązek raportowania może dotyczyć schematów podatkowych, jeżeli pierwszej czynności związanej z jego wdrażaniem dokonano:
• pomiędzy 25 czerwca 2018 r. a 1 stycznia 2019 r. (schematy podatkowe transgraniczne) lub
• pomiędzy 1 listopada 2018 r. a 1 stycznia 2019 r. (schematy podatkowe inne niż transgraniczne).


Jaki jest cel raportowania schematów podatkowych?

Zgodnie z Objaśnieniami Ministra Finansów celem raportowania schematów podatkowych jest pozyskiwanie przez administrację skarbową informacji o zdarzeniach i transakcjach, co do których zachodzi zwiększone ryzyko agresywnej optymalizacji podatkowej lub naruszenia innych przepisów podatkowych.
Raportowane przez podatników informacje służą również celom statystycznym oraz mają być wykorzystywane przez organy podatkowe do poprawy jakości systemu podatkowego.

Wprowadzone w zakresie MDR przepisy mają:
• umożliwić administracji skarbowej szybki dostęp do informacji o zdarzeniach, które mogą prowadzić do nadużyć podatkowych,
• informować o promotorach i osobach korzystających ze schematów podatkowych,
• zniechęcać podatników i ich doradców do unikania opodatkowania.


Co to jest schemat podatkowy?

Schemat podatkowy to uzgodnienie, które:
• spełnia kryterium głównej korzyści podatkowej oraz posiada ogólną cechę rozpoznawczą opisaną w przepisach dotyczących MDR, lub
• posiada szczególną cechę rozpoznawczą, lub
• posiada inną szczególną cechę rozpoznawczą.


Jakie zdarzenia podlegają raportowaniu na podstawie przepisów MDR?

Obowiązki raportowania dotyczą zdarzeń i transakcji, które spełniają ustawowe przesłanki uznania za schemat podatkowy. Przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące MDR zawierają szeroki katalog tzw. cech rozpoznawczych schematu podatkowego.
Na ich podstawie podatnicy, w tym banki, mają obowiązek identyfikować i raportować schematy podatkowe.

W praktyce obowiązek raportowania schematów podatkowych może dotyczyć, np.:
• transferów aktywów pomiędzy podmiotami powiązanymi,
• transakcji, w których występuje tzw. nieprzejrzysta struktura własności,
• transakcji, które mają na celu unikanie raportowania FATCA/CRS,
• płatności do krajów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową (tzw. rajów podatkowych),
• restrukturyzacji prawnych, których głównym lub jednym z głównych celów jest uzyskanie korzyści podatkowej.


Czy raportowane będą wyłącznie schematy stanowiące agresywną optymalizację podatkową?

Raportowaniu podlegają schematy stanowiące agresywną optymalizację podatkową oraz schematy podatkowe, które nie stanowią formy unikania opodatkowania, ale spełniają przesłanki wynikające z przepisów MDR.
Z uwagi na generalne zdefiniowanie cech rozpoznawczych w ustawie, występowanie u danego podatnika cech schematu podatkowego nie powinno być postrzegane jako sytuacja niewłaściwa lub naganna. Uznanie uzgodnienia za schemat podatkowy w rozumieniu przepisów MDR nie jest jednoznaczne z objęciem tego uzgodnienia zakresem zastosowania klauzuli ogólnej przeciwko unikaniu opodatkowania, szczególnych regulacji przeciwdziałających unikaniu opodatkowania lub też innych właściwych regulacji. Przepisy MDR mają bowiem szerszy zakres zastosowania niż przepisy nakierowane na zwalczanie unikania opodatkowania.
Jednocześnie - jako wynika z Objaśnień podatkowych dot. MDR brak natychmiastowej reakcji organów podatkowych na przekazaną informację o schemacie podatkowym nie przesądza, że dany schemat podatkowy nie zostanie w przyszłości zakwestionowany.


Kto jest zobowiązany do raportowania schematów podatkowych?

Przepisy MDR określają podmioty zobowiązane do raportowania schematów podatkowych. Obowiązki te spoczywają, co do zasady, na promotorach oraz korzystających. W określonych przypadkach obowiązek raportowania może spoczywać również na wspomagających. Definicje promotora, korzystającego oraz wspomagającego określone zostały w przepisach MDR.


Jakie obowiązki w związku z MDR mam jako Klient?

W przypadku, gdy w zakresie współpracy z bankiem Klient zidentyfikuje transakcję będącą schematem podatkowym, powinien niezwłocznie przekazać taką informację pracownikowi Banku. 

Ponadto w przypadku wątpliwości co możliwości spełnienia przesłanek schematu podatkowego w transakcji przeprowadzanej przez Klienta, Bank może zwracać się do Klientów o udzielenie dodatkowych wyjaśnień lub złożenie dodatkowych dokumentów i oświadczeń wymaganych przepisami prawa. 

Klient powinien przekazać dodatkowe informacje lub złożyć wyjaśnienia w terminie określonym przepisami prawa.

Czy bank jest zobowiązany do zachowania tajemnicy?

Przy stosowaniu przepisów MDR bank jest zobowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej, czyli prawnie chronionej tajemnicy określonej w powszechnie obowiązujących przepisach prawa, w szczególności tajemnicy bankowej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Prawo bankowe.

Wolfsberg Questionnaire

Markets in Financial Instruments Directive (MiFID)

MiFID jest dyrektywą europejską dotyczącą instrumentów finansowych (z ang. Markets in Financial Instruments Directive) i pierwotnie obowiązuje w europejskim obszarze gospodarczym od 1 listopada 2007 roku jako dyrektywa 2004/39/WE w sprawie rynków instrumentów finansowych, zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG („MiFID 1”).

Z kolei w dniu 15 maja 2014 roku Parlament Europejski i Rada przyjęły pakiet dwóch regulacji, to jest:
- dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającą dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE („MiFID 2”)
- rozporządzenie 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (EU) nr 648/2012 („MiFIR”),

które zaczęły obowiązywać począwszy od dnia 3 stycznia 2018 roku, uchylając jednocześnie dyrektywę MiFID 1.

Regulacje te zasadniczo nie zmieniają celów, postawionych pierwotnie przez dyrektywę MiFID 1, natomiast służą zwiększeniu przejrzystości oraz ochrony klientów.
Dla celów jasności, wszystkie powyższe regulacje nazywamy zbiorczo „MiFID”.

Cele MiFID

MiFID ma przede wszystkim na celu:

  • zwiększenie ochrony inwestorów,
  • zwiększenie przejrzystości rynku,
  • harmonizację rynków finansowych wewnątrz Unii Europejskiej.

Dzięki wdrożeniu MiFID, klienci korporacyjni oraz instytucjonalni będą mogli dokonywać inwestycji w instrumenty finansowe wewnątrz europejskiego obszaru gospodarczego na ujednoliconych zasadach. Zwiększenie przejrzystości rynku, jak również ułatwienie dostępu do różnego rodzaju instrumentów, zwiększy konkurencyjność . Jednocześnie, dzięki MiFID, w związku z rozwojem transgranicznych możliwości inwestowania, wspierana będzie ochrona Inwestorów. MiFID nakłada na instytucje finansowe obowiązki w zakresie przekazywania informacji klientom. W szczególności, proces doradztwa i rekomendacji co do podejmowanych decyzji inwestycyjnych będą w znacznie większym stopniu zorientowane na indywidualną sytuację i wiedzę każdego klienta. W wyniku implementacji MiFID, postępować będzie dalsza harmonizacja rynków finansowych, szczególnie dzięki wprowadzeniu jednolitych wymogów odnośnie do warunków dopuszczenia do działalności na rynku kapitałowym, zasad postępowania podmiotów inwestycyjnych, realizacji przez nich zleceń a także obowiązków raportowania w zakresie obowiązków związanych z przejrzystością pre- i posttransakcyjną, w szczególności w zakresie opłat i prowizji ponoszonych przez klienta przy realizacji zleceń.


Jakie korzyści przynosi MiFID?

Dotychczasowe informacje o produkcie zostaną podzielone na zagadnienia częściowe, aby umożliwić szybsze i bardziej dokładne ich zrozumienie.

Zgodnie z założeniami dyrektywy, w przyszłości będą otrzymywać Państwo bardziej szczegółowe potwierdzenia realizowanych transakcji w znacznie krótszym czasie, także w zakresie przejrzystości pre i posttransakcyjnej, w szczególności w zakresie opłat i prowizji ponoszonych przy realizacji zleceń.

Będą również Państwo beneficjentami lepszej informacji co do zidentyfikowanych przez Bank, potencjalnych bądź występujących konfliktów interesów, jak również opłat, prowizji lub świadczeń niepieniężnych, które Bank przyjmuje lub przekazuje (tzw. zachęty).

Wraz z ujednoliceniem zasad rynku kapitałowego oraz wzrostem przejrzystości dostępnych rozwiązań, porównanie poszczególnych ofert będzie znacznie prostsze. Spójne zasady obowiązujące dla całego obszaru Unii Europejskiej pozwolą także w pełni wykorzystać wiedzę i doświadczenie naszych pracowników.


Od dyrektywy Unii Europejskiej do prawa krajowego

Dyrektywa 2004/39/WE w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (MiFID 1) uchwalona została w dniu 21 kwietnia 2004 roku, zastępując dyrektywę o usługach inwestycyjnych z roku 1993 (dyrektywa Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 roku w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych).

Z kolei w dniu 15 maja 2014 roku Parlament Europejski i Rada przyjęły pakiet dwóch regulacji, to jest:

- dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (MiFID 2),
- rozporządzenie 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (EU) nr 648/2012 (MiFIR),

które zaczęły obowiązywać począwszy od dnia 3 stycznia 2018 roku, uchylając jednocześnie dyrektywę MiFID 1.

MiFID został wdrożony do polskiego prawa w szczególności w następujących aktach prawnych:

  • ustawa z dnia 29 lipca 2005 roku o Obrocie Instrumentami Finansowymi,
  • rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 września 2012 roku w sprawie trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych, banków, o których mowa w art. 70 ust.2. ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz banków powierniczych.


Obszary zastosowań

MiFID obejmuje w szczególności banki, brokerów, giełdy, doradców inwestycyjnych i większość instytucji świadczących usługi finansowe na rynku kapitałowym.

Instrumenty finansowe, do których mają zastosowanie przepisy MiFID, to w szczególności:

1) zbywalne papiery wartościowe (w tym akcje),

2) instrumenty rynku pieniężnego,

3) jednostki funduszy inwestycyjnych,

4) walutowe kontrakty terminowe typu forward,

5) walutowe transakcje opcyjne,

6) umowy terminowe na stopę procentową oraz instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego.

Systemy obrotu

W związku z rozwojem aktywności gospodarczej powstają nowe standardy rynków regulowanych oraz wielostronnych platform obrotu (MTF), a także zorganizowanych platform obrotu (OTF). Celem MiFID w odniesieniu podmiotów działających na rynkach regulowanych, a także MTF oraz OTF jest, zgodnie z zasadą najlepszej realizacji zleceń, wybranie najbardziej odpowiedniego miejsca zrealizowania transakcji (na podstawie stałych kryteriów, np. ceny instrumentu, kosztów).

Profil ryzyka klienta

Aby określić profil ryzyka klienta, zgodnie z zaleceniami MiFID, będziemy w przyszłości dokonywać bardziej szczegółowej analizy w oparciu o informacje dotyczące Państwa preferencji oraz przynależności do zdefiniowanych w dyrektywie grup inwestorów. Będziemy także, wspólnie z Państwem, na podstawie określonych w dyrektywie wytycznych, sprawdzać odpowiedniość zaproponowanych Państwu rozwiązań inwestycyjnych.

Klasyfikacja klientów

MiFID nałożył na instytucje finansowe obowiązek klasyfikacji Klientów do jednej z trzech kategorii:

1) Klient Detaliczny - przysługuje im najwyższy poziom ochrony ze strony Banku,

2) Klient Profesjonalny - przysługuje im poziom ochrony niższy niż w przypadku Klienta Detalicznego. Zgodnie z MiFID Bank zakłada, że Klient Profesjonalny posiada odpowiedni poziom wiedzy i doświadczenia pozwalający na prawidłową ocenę ryzyka związanego z dokonywanymi decyzjami inwestycyjnymi,

3) Uprawniony Kontrahent - przysługuje im najniższy poziom ochrony ze strony Banku, albowiem zgodnie z MiFID Bank zakłada, że Uprawniony Kontrahent posiada rozległą wiedzę na temat działania rynków instrumentów finansowych.

W zależności od kategorii, do której zostaniecie Państwo zakwalifikowani, różny będzie zakres przekazywanej Państwu informacji na temat produktów i ryzyk z nimi związanych.. W zależności od własnego przekonania co do przynależności do konkretnej grupy klientów, będziecie Państwo mieli prawo ubiegania się o zmianę kategorii.


Najlepsze możliwe wykonanie

Zgodnie z MiFID, wykonanie transakcji będzie miało miejsce z uwzględnieniem różnego rodzaju zmiennych: ceny, ilości, kosztów i czasu realizacji. Bank, jako instytucja finansowa specjalizująca się w ofercie z zakresu rozwiązań inwestycyjnych, dokłada wszelkich starań, aby oferowane przez nas produkty charakteryzowały się najwyższym poziomem dbałości w każdej z powyższych kategorii 

Niniejszy materiał służy celom informacyjnym i ma charakter ogólny. Prawo do zmian jest zastrzeżone. Dane zawarte w niniejszym materiale służą jedynie wstępnemu zobrazowaniu zasad MiFID i nie mogą być w żadnym razie traktowane jako pełna i przekrojowa informacja dotycząca dyrektywy oraz wynikających z niej zobowiązań Banku.